Serieus kom ik de laatste tijd veel berichten tegen waarin beroepsgenoten het volgende aangeven: “Wij kijken naar de mens achter het CV!”
Het is bijna een verplicht marketingmantra geworden via onze vriend ‘Chat’ gegenereerd, althans zo ervaar ik het.
Maar als ik eerlijk ben vraag ik mij af … doen we dat eigenlijk wel?
Want ondanks alle mooie woorden werken we nog steeds dagelijks met CV’s en LinkedIn-profielen als eerste filter voor een kandidaat.
En begrijp me niet verkeerd, ik doe dat zelf ook.
Waarom ik een CV belangrijk vind?
Een CV voelt voor mij een beetje als een samenvatting van iemands professionele leven in 1 handig pakketje. Alles staat er lekker overzichtelijk in: werkervaring, opleidingen, vaardigheden en vaak een korte introductie van karakter & persoonlijkheid.
Maar wat ik misschien nog waardevoller vind is het proces erachter.
Een CV maak je namelijk niet zomaar want je moet er toch echt tijd aan besteden.
Je denkt na over jezelf, je carrière, de stappen die je hebt gezet en waar je naartoe wil. Dat is al een vorm van zelfreflectie en je brengt jezelf even in de sollicitatiemodus.
En kom je daar zelf niet helemaal uit dan vraag je aan de mensen om je heen de nodige hulp.
Hetzelfde geldt voor een motivatiebrief.
Ik lees het niet als “goed of fout” maar als een inkijkje in wie iemand is.
Een weergave van een stukje persoonlijkheid dat je alleen krijgt wanneer je er enige moeite voor doet omdat je iets zelf graag wil.
Het zijn geen toetsmomenten, het zijn toevoegingen!
Mits er natuurlijk een match is en dat is precies waar onze rol als recruiter begint.
Een praktijkvoorbeeld uit de YM koker
Laatst had ik een kennismakingsgesprek met een kandidaat waarvan ik op basis van zijn LinkedIn-profiel dacht: “Mooi profiel maar niet direct een match voor die nieuwe functie.”
Tijdens het gesprek wat ik met hem had na mijn vraag waar hij naar zocht in een nieuwe baan, kreeg ik een totaal ander beeld.
Hij vertelde over zijn ervaring, wensen, kennis en de inhoud van zijn werkervaringen waar hij een stap in wilde zetten. Zijn manier van werken en opgebouwde ervaring werd goed duidelijk en ineens was daar toch de match die ik op papier nooit had kunnen zien.
Na een voorstel met de nodige onderbouwing naar de organisatie waar ik hem graag wilde voorstellen kwam dezelfde reactie die ik vooraf had “we zien nog niet echt een match”.
Vanuit een steady en waardevolle vertrouwensband met de organisatie en de juiste gesprekken zitten we inmiddels in een positief traject.
Een profiel kan je triggeren en een gesprek laat een persoonlijkheid zien.
Dus… hoe zit het nou met dat ‘mens achter het CV’ verhaal?
We zeggen blijkbaar ineens online allemaal hetzelfde omdat 1 iemand heeft bedacht om hiermee te profileren?
Moeten we daarom allemaal het CV gaan negeren? Of bedoelen we hiermee eigenlijk wat anders?
Misschien moet de melding als volgt: “Door het CV goed te gebruiken kom je met elkaar in contact en maak je uiteindelijk een mooie match.”
De kracht van de combinatie
Voor mij werkt het zo:
- Het CV laat zien wat je hebt gedaan … een tipje van de sluier.
- Je motivatie laat zien waarom je iets wil of juist niet.
- Het gesprek laat zien wie je bent.
Die mix maakt recruitment leuk en eerlijk toch?
Laten we dus niet doen alsof het CV afgeschaft moet worden.
Laten we het gewoon gebruiken waarvoor het bedoeld is!
Een persoonlijke, door iemand zelfgemaakte introductie die ons helpt te ontdekken wie er tegenover ons zit.
Want uiteindelijk draait het niet om perfect geschreven documenten (of door Chat gegenereerd) maar om echte mensen die een stap willen zetten richting een andere baan en de moeite nemen om dat aan ons te laten zien.